In ‘Het Kleiner Geheel’ fileert Ralf Caers de actualiteit en zoekt hij uit wat we van het wereldtoneel moeten onthouden om ons eigen leven en werk beter te maken. Deze week: Conner Rousseau.
De Belgische politiek begint veel op topsport te lijken. Waar voetballers nog vlak voor het einde van de transferperiode van ploeg veranderen, keert ook Conner Rousseau net op tijd terug naar de Wetstraat om bij de volgende verkiezingen op een lijst te staan. Vijf maanden was hij weg. Vergeet Comeback Kim, hier is Comeback Conner. Oh, en hij heeft een nieuwe neus.
De vakpers ziet een duidelijke strategie bij Vooruit. Als Conner ondanks zijn racistische en seksistische uitspraken toch veel stemmen krijgt in Oost-Vlaanderen, kan men hem verschoonbaar verklaren. En dan kan hij meteen mee het nieuwe regeerakkoord onderhandelen.
Hr kijkt vast met interesse naar de communicatie rond King Connah. Want vergeving, daar zijn we in organisaties niet zoveel mee. Als leidinggevenden hun team schofferen, is het natuurlijk fijn dat er na een afkoelperiode voldoende bereidheid is bij de ondergeschikten om hun baas te vergeven en het opnieuw te proberen. Maar wat hr vooral wil weten, is of deze leidinggevenden tot inzicht zijn gekomen en een andere strategie voor ogen hebben.
Misschien zoekt hr wel een antwoord bij het boiled frog-syndroom. Dat syndroom beweert dat als je een kikker in kokend water gooit, hij er meteen uitspringt. Maar als je hem in koud water zet en het water geleidelijk aan de kook brengt, zou hij blijven zitten. Het syndroom wordt gebruikt om aan te tonen dat we soms vreemde uitspraken en acties van onze collega’s tolereren, terwijl we hetzelfde shockerend zouden vinden als het op onze eerste werkdag gebeurt. We raken geleidelijk gewoon aan onze omgeving, negeren vreemde uitspraken en acties of kaderen het met vergoelijkingen als “die bedoelt het niet zo” of “die is gewoon zo”. Hetzelfde geldt voor ons eigen gedrag. Doordat we zien wat onze omgeving allemaal tolereert, stellen we onszelf amper nog vragen over wat we zeggen of doen. Tot we écht te ver gaan en de bom doen barsten.
Als je de experimentele academicus in jezelf voelt bovenkomen, meteen al dit: het is onzin. De kikker springt er wel uit. Vergelijk het dus liever met het nemen van een warme douche. Als je er lang onder staat, kun je het water geleidelijk aan warmer zetten, terwijl je die temperatuur te heet zou hebben gevonden als je daarmee aan je douche begonnen was.
Hr zal dus willen weten in welke mate de gevallen leidinggevenden hebben gereflecteerd tijdens hun afkoelperiode, of ze zich bewust zijn van hun boiled frog-syndroom en hoe ze dat syndroom in de toekomst zullen vermijden. Bovendien is het nuttig om leidinggevenden die wel nog sterk bezig zijn, preventief te laten reflecteren over dit syndroom. Dat kan bijvoorbeeld door een dagboekstudie, waarbij de leidinggevenden hun communicatie met hun ondergeschikten bijhouden over een periode van enkele weken. Daaruit worden dan zinnen gehaald of topics uitgelicht voor tijdens het functioneringsgesprek. Het helikopterperspectief trekt de leidinggevenden dan uit de beslommeringen van alledag en laat hen neutraler kijken naar de lading van die uitspraken of naar de topics die wel en niet aan bod kwamen (en waarom).
Ziezo. Dit is voor mij de honderdste column voor HRMagazine. Maar na de comeback van het ‘mateke’ haal ik daarvoor niet de champagne boven. Liever pik ik er twintig oude columns uit die ik zin per zin in repen verknip en willekeurig herlees. Mocht u in de komende honderd columns een verschil merken, weet dan dat ik mijn kikker gevonden heb.
Ralf Caers is professor HRM aan de KU Leuven, gastprofessor HRM aan de Ehsal Management School en de Université Saint Louis en zaakvoerder van de coachingpraktijk Passiemento.
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de hr-wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
