De dag mindful starten

De telefoon blijft onaangeroerd in mijn zak. Geen foto’s van de bedauwde natuur. Geen oortjes met podcasts of muziek. Wel figuurlijk stilstaan en genieten van het moment.

Ik wandel ongelofelijk graag. Afgelopen zomer deden we met het volledige gezin een hiking in de Oostenrijkse Alpen. Het Marokkaanse Atlasgebergte vinkten we ook al van onze hikinglijst af. En de eerste twee weken van oktober stapte ik de Camino Primitivo, de pelgrimsroute in het noorden van Spanje.  Buiten vertoeven brengt me helemaal tot rust. Ik kan uren kijken naar de bergtoppen.

Er loopt sportief bloed door mijn aderen. Ik speelde hockey op een geavanceerd niveau bij Dragons in Brasschaat. Na mijn dertigste verjaardag drong een sportieve heroriëntatie zich op naar fietsen, skiën en wandelen. Sport in teamverband leerde me beter omgaan met verschillende karakters, ambities en engagementen. En hoe je op een positieve manier naar die verscheidenheid blijft kijken. Zo trekken we aan hetzelfde zeel. Die les geef ik graag door aan mijn kinderen.

Tijdens de pandemie kocht ik een hond. Ons huisdier heeft zorg en beweging nodig. Dat zet me aan om langer en regelmatig te wandelen. Sowieso iedere ochtend een half uur, door weer en wind. Ik sta steevast vroeger op. Een nieuwe routine. Ik wandel het liefst alleen. Het is een mindfulle manier om de dag positief te starten. Ik ben dan helemaal bewust van mezelf en de hond. De telefoon blijft onaangeroerd in mijn zak. Geen foto’s van de bedauwde natuur. Geen oortjes met podcasts of muziek. Wel figuurlijk stilstaan en genieten van het moment.

‘s Morgens wandel ik in het bos vlakbij huis. Weg van de hectiek en van het verkeer rond Antwerpen. Tijdens het weekend durf ik wandelingen uitstippelen van twintig tot vijfentwintig kilometer in bosrijke regio’s over het hele land. Mooie fysieke uitdagingen met honderden hoogtemeters. Op werkdagen wandel ik graag in de buurt van het kantoor in de Antwerpse wijk ’t Eilandje. Aan het dok rond het Museum Aan De Stroom of op de Scheldedijk loop ik tijdens de lunchpauze vaak kuierende collega’s tegen het lijf.

Wandelmeetings zijn een prettig overblijfsel van de coronaperiode, zeker voor de een-op-eengesprekken en gevoelige onderwerpen. Medewerkers tonen openheid en durven te spreken. We stappen naast elkaar en gaan zo het voortdurende oogcontact uit de weg. Ik ben meestal de initiatiefnemer om naar buiten te gaan. Op zo’n voorstel gaat mijn gesprekspartner graag in. We wandelen en drinken een koffie in de mooie waterrijke omgeving. Door de benen te strekken, koppelen we het nuttige aan het aangename.